Drodzy Rodzice!
Ciiii… Na scenie jest ciemno i cicho… W tym pełnym skupienia i tajemnicy nastroju oczekujemy wspólnie: widzowie z aktorami. W końcu, wśród mocnych dźwięków bębnów życie zaczyna się budzić. To komórki, każda z osobna i zarazem w jednym rytmie, budzą się do życia, budując swoje „ściany komórkowe” i rozkwitając na naszych oczach, aż po roztańczoną improwizację.
Gdy życie się rozpocznie, poznajemy ich: Dziewczynkę i Chłopczyka. I jak to w życiu: radość miesza się ze smutkiem, samotność z szukaniem oparcia i przyjaźni, a lęk – z odwagą podjęcia wyzwania. Bo choć chłopczyk wyrywa koleżankę z samotności, nie brakuje dramatycznych zwrotów akcji. A wtedy trzeba przypomnieć sobie dobre chwile, nauczyć czerpać z nich siłę i pokonać lęk. Przemóc bezsilność. By życie mogło toczyć się dalej, pełniej. By można było przejść przez nie wspólnie.
W spektaklu przeplatają się dwa plany: mikro i makro. Gdy dziewczynka z chłopczykiem bawią się, krew w ich ciałach krąży mocniej, a wtedy krwinki z płucami coraz szybciej tańczą wesołą Zorbę. Dramatyczna wojna z toksynami także ma swoich zwycięzców i poległych.
Para młodych bohaterów ogląda ten spektakl, który toczy się na co dzień w ich organizmach – ale też oglądają w ten sposób swoje przyszłe wspólne życie. Jego wzloty i upadki, momenty pędu i zatrzymania, rozpaczy i pociechy.
Ta cała historia rozpina się na naszych oczach w czterech planach zmysłowych:
– kolory i formy, jakie przybiera życie w swoim bogactwie, to wzrok;
– dźwięki i rytmy życia dają się usłyszeć dzięki muzyce m.in. Jana Sebastiana Bacha, Piotra Czajkowskiego, Vangelisa, celtyckich instrumentów tradycyjnych oraz dzięki twórcom legendarnej muzyki filmowej (kto zgadnie jakiej?);
– delikatny dotyk starszych koleżanek budzących pozostałe komórki, faktury kwiatów czy sprężyste balony oddające przenoszony do płuc tlen – apelują do zmysłu dotyku;
– ale dosłownie widzimy przed naszymi oczami także zapach! Z wąchanego przez dziewczynkę kwiatu w skali mikro widzimy maleńkie cząsteczki zapachu, duchy wiosny, które rozpylają wszędzie piękną woń z barwnych szarf.
Dziewczynka wącha go, a my bierzemy oddech razem z nią. Ten motyw się powtarza – oddychają komórki, oddycha kwiatowa wróżka – Pani Zapachu, odetchnąć w końcu może z ulgą uratowany chłopiec. I my zatrzymajmy się na chwilę, biorąc pełną piersią powietrze, które nas otacza. Takiego skupienia i dawania sobie czasu zarówno w trudnych, jak i radosnych momentach uczą nas przedszkolaki z Krainy Puchatka.
Spektakl powstał jako wspólny wysiłek małych aktorów, zaangażowanych od początku do końca, by wszystko udało się jak najlepiej, z lekkością, ale i powagą. Niezastąpione panie wychowawczynie: panie Sylwia Ścierska, Ola Klimek, Danuta Wieczorek i Joanna Duda ćwiczyły z dziećmi, dbały o nie i wraz z panią dyrektor Marią Baar zadbały o piękną oprawę kostiumową. Pani Agnieszka Loska opracowała choreografię do tańca kwiatów i była kolejną dobrą duszą całości – wraz z operującą przy światłach panią Moniką Szydłowiecką. Z kolei pan Konrad Baar zmontował całość nagrania, dodając przy tym własną interpretację.
Przed spektaklem, kiedy uczyliśmy się panować nad tremą, zapytałam dzieci, po co to robimy? Po co gramy na tej scenie? „Żeby obudzić wiosnę, Pani Magdo”, powiedziała jedna z kwiatowych wróżek. „Żeby obdarować naszych rodziców i rodziny” – powiedział ktoś bardzo przejęty. „Żeby pokazać naszą odwagę”, „I to, jak pokonujemy strach” – zaszeptały z przejęciem dwie dziewczynki o błyszczących oczach. A potem zaczęła się magia i dzieci na scenie spotkały się z dziećmi ukrytymi w nas, dorosłych widzach, wspominających ze wzruszeniem, jak to kiedyś „było sobie życie”.
We wtorek, 31 maja odbyło się uroczyste ogłoszenie wyników i wręczenie nagród. Gala odbyła się w tyskiej Mediatece. W tym roku na XXX Jubileuszowym Festiwalu Twórczości Dzieci i Młodzieży w ramach współpracy z Młodzieżowym Domem Kultury nr 1 w Tychach zajęliśmy zaszczytne II miejsce. Ogromnie się cieszymy i gratulujemy wszystkim twórcom spektaklu, w szczególności małym aktorom z Kubusiowego Przedszkola. Gratulujemy! Zapraszamy do oglądania zdjęć z wręczenia nagród.
Przeżyjmy to raz jeszcze. Zapraszamy do oglądania ZDJĘĆ oraz FILMU z występu.
Pozdrawiam serdecznie, Magdalena Mrowiec